កូនពៅវង្វេង (លូកា១៥:១១-២៤) Full Sermon

កូនពៅវង្វេង (លូកា១៥:១១-២៤)

                I.      សេចក្តីផ្តើម

បើយើងពិនិត្យពិចារណាមើលគ្រប់ទាំងអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បានបង្កើតមក នោះយើងឃើញ

ថារបស់ទាំងអស់នោះសុទ្ធតែមានជីវិតរស់ មានខ្យល់ដកដង្ហើម  ឧទាហរណ៏ដូចជា មនុស្ស សត្វ រុក្ខជាតិ ជាដើម។ ប៉ុន្តែគ្រប់ជីវិតដែលព្រះបានបង្កើតទាំងអស់ មិនអាចរស់នៅជារហូត ជាអមត:នោះទេ គ្រប់ជីវិតទាំងអស់តែងតែផុតរលត់ទៅ មនុស្ស សត្វ រុក្ខជាតិគឺគ្រប់ទាំងរបស់ដែលមានជីវិត ប៉ុន្តែសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះមិនដែលផុតឡើយ ដូចចំរៀង១បទបាននិយាយរៀបរាប់ថា អង្គឯណាដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដូចព្រះយេស៊ូវពិតជារកពុំបានឡើយ គឺទ្រង់តែមួយតែងគង់ជិតបង្កើយ គឺទ្រង់ហើយជាតួរសេចក្តីស្រឡាញ់ ទ្រង់គង់ជិតតែងជួយមើលថែរាល់ថ្ងៃ ដាស់តឿនទូន្មាន ទោសខុសឆ្គងទ្រង់លប់ចេញ ទ្រង់មិនយកទោសព្រោះស្រឡាញ់ ក្តីទុក្ខព្រួយទ្រង់ទទួលផ្ទុកជួសវិញ ជាសម្លាញ់ស្ងួនភ្ងាស្កប់ចិត្ត។ ចៅក្រមលើលោកីយកាត់ទោសទុរជនឲ្យត្រឹមរួចខ្លួន តែព្រះគ្រីស្ទទ្រង់អាណិត ខ្ញុំបញបោរទ្រង់លើកលែងទោសយើងអាណិត ឲ្យរង្វាន់ជាមរតកនិងជីវិត រៀបឋានពិតក្នុងដំណាក់ព្រះ។

               II.      សង្ខេបបទគម្ពីរ

មានបុរសម្នាក់មានកូនប្រុស២នាក់។ កូនពៅបាននិយាយទៅកាន់ឪពុក សូមឲ្យគាត់ប្រគល់

ចំណែកមរតកដល់ខ្លួន នោះឪពុកក៏បានចែកទ្រព្យដល់កូន ហើយកូនពៅបានប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិចេញទីស្រុកឆ្ងាយ ហើយក៏បង្ហិនទ្រព្យអស់ពីខ្លួនរលីងដោយការលេងល្បែងដ៏ហួសខ្នាត វាក៏ធ្លាក់ខ្លួនទ័លក្រ មិនមានលុយទាល់តែសោះនៅជាប់នឹងខ្លួន ដោយសារច្ចឹងហើយ កូនពៅក៏បានទៅបំរើអ្នកស្រុកម្នាក់ ដោយគេប្រើវាឃ្វាលហ្វូងជ្រូកនៅ​ឯវាល។ នៅពេលដែលវាឃ្លាន វាចង់ចំអែតពោះដោយបាយជ្រូក ដែលជ្រូកស៊ីខ្លាំងណាស់ តែគ្មានអ្នកណាឲ្យបាយជ្រូកដល់វាសោះ។ ដល់ពេលវាភ្ញាក់ដឹងខ្លួន នោះក៏គិតថាជើងឈ្នួលរបស់ឪពុកវា សុទ្ធតែមានអាហារបរិភោគគ្រប់គ្នា តែវាដែលជាកូនជិតដាច់ពោះស្លាប់ហើយ ក៏បានគិតថានឹងទៅរកឪពុកដើម្បីសុំគ្រាន់តែធ្វើជាជើងឈ្នួលប៉ុណ្ណោះ។ នោះកូនពៅក៏បានក្រោកឡើងដើរទៅ លុះកាលឪពុកឃើញពីចំងាយ នោះក៏មានចិត្តមេត្តាករុណា ហើយរត់ទៅឪបថើប។ ស្រាប់តែពេលនោះកូនពៅបាននិយាយសុំទោសទៅកាន់ឪពុក ដែលវាបានធ្វើបាបនឹងព្រះ ហើយនឹងឪពុក មិនគួរហៅជាកូនទៀតទេ តែឪពុកបានប្រាប់បាវបំរើឲ្យយកអាវ ចិញ្ចៀន នឹងស្បែកជើងល្អ មកបំពាក់ ហើយឲ្យយកកូនគោដែលបំប៉នមកសំឡាប់ បរិភោគឲ្យសប្បាយចិត្ត ដ្បិតកូនដែលបានស្លាប់ ឥឡូវរស់ឡើងវិញ ក៏បាត់ ហើយបានឃើញមកវិញ។

             III.      រចនាសម្ព័ន្ធ

1.   សំណើរសុំដែលមិនគប្បីរបស់កូនពៅវង្វេង (v១១-១២)

2.   លទ្ធផលនៃការចាកចេញពីឪពុករបស់កូនពៅវង្វេង (v១៣-១៦)

3.   ការត្រឡប់ដោយការបន្ទាបខ្លួនរបស់កូនពៅវង្វេង (v១៧-២០a)

4.   ការជួបជុំគ្នាដ៏សប្បាយរីករាយរបស់កូនពៅវង្វេង (v២០b-២៤)

             IV.      សំនួរស្នូល

តើកូនពៅវង្វេងបានប្រព្រឹត្តអ្វីខ្លះចំពោះឪពុករបស់គាត់? តើឪពុករបស់គាត់មានប្រតិកម្មយ៉ាងម៉េចបន្ទាប់ពីកូនពៅបានធ្វើខុស ហើយត្រឡប់មករកគាត់វិញ?

              V.      ការកាត់ស្រាយ

បើយើងប្រឡេកមើលនៅក្នុងគម្ពីរលូការជំពូក១៥ មានសាច់រឿងប្រៀបប្រដូច៣ ដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានមានបន្ទូល។ សាច់រឿងទី១ជារឿងប្រៀបប្រដូចអំពីចៀមដែលបាត់បង់(១៥:១-៧) រឿងទី២ជារឿងប្រៀបប្រដូចពីប្រាក់ដែលបាត់(១៥:៨-១០) និងរឿងទី៣ជារឿងប្រៀបប្រដូចអំពីកូនពៅវង្វេង(១៥-១១:២៤)

មូលហេតុដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលជារឿងប្រៀបប្រដូចយ៉ាងដូច្នេះ គឺដោយសារតែមានអ្នកយកពន្ធ នឹងអ្នកមានបាបគេបានចូលមកជិតព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីស្តាប់អ្វីដែលទ្រង់មានបន្ទូល។ ដូច្នេះហើយបានជាពួកផារីស៊ី នឹងពួកអាចារ្យគេឌុកដាន់ថាព្រះយេស៊ូវទទួលមនុស្សមានបាប ហើយស៊ីជាមួយនឹងគេផង (ខ១៥:១-២)។ តើពួកអ្នកយកពន្ធ និងអ្នកមានបាបជានរណាគេ បានជាពេលព្រះយេស៊ូវទ្រង់ទទួល ហើយបរិភោគជាមួយពួកគេ នាំឲ្យពួកអាចារ្យឌុកដាន់ដល់ទ្រង់? ពួកអ្នកយកពន្ធគឺជាទូទៅត្រូវបានគេហៅថា អ្នកយកផាស៊ី ជាមនុស្សប្រុសសាសន៏យូដា ដែលប្រមូលពន្ធឲ្យរដ្ឋាភិបាលរ៉ូមាំង។ សាសន៏យូដាគេស្អប់អ្នកយកពន្ធខ្លាំងណាស់ ពីព្រោះគេជួយពួកឈ្លានពានដែលជាសាសន៏ដទៃ ហើយតែងតែគៃបន្លំជនជាតិឯងទៀតផង ដែលអាចហៅបានថាជាអ្នកចូលដៃជាមួយសត្រូវ ជាចោរនិងឈ្មោះថាជាអ្នកក្បត់ជាតិទៀតផង (ម៉ាថាយ៥:៤៦;លូកា៣:១២)។ ចំណែកអ្នកមានបាប គឺជាពួកដែលល្បីល្បាញខាងធ្វើការអាក្រក់ ក៏ដូចជាពួកមិនស្តាប់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេផងដែរ (ម៉ាកុស២:១៥)។

ការឌុតដាន់របស់ពួកអាចារ្យផារីស៊ីដល់ព្រះយេស៊ូវមិនមែនជារឿងថ្មោងថ្មី មិនមែនជារឿងប្លែកនោះទេ

ជារឿងដែលសាំញាំ ដដែល។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរម៉ាកុស ២:១៣-១៧ យើងឃើញថាអាចារ្យផារីស៊ីក៏បានរករឿងព្រះយេស៊ូវផងដែរ នៅពេលដែលទ្រង់គង់អង្គុយតុជាមួយមនុស្សយកពន្ធ និងមនុស្សបាបជាច្រើន។ អ្វីដែលពួកផារីស៊ីនិយាយដុកដាន់ដល់ព្រះយេស៊ូវនេះ គឺក្នុងគោលបំណងគ្រាន់តែនិយាយរំអុកឲ្យ និយាយកែកករ រករឿងរកហេតុ និយាយរុកកូន ចាក់រុក ញុះញង់ និងរកចាប់កំហុសព្រះយេស៊ូវតែប៉ុណ្ណោះ។

នៅពេលដែលពួកអាចារ្យផារីស៊ីគេនិយាយរុកកួន រករឿងរកហេតុចំពោះការដែលព្រះយេស៊ូទ្រង់ទទួល

មនុស្សមានបាប អ្នកយកពន្ធ និងបរិភោគជាមួយពួកគេ នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានមានបន្ទូលតបទៅវិញជាពាក្យប្រៀបប្រដូចអំពីរឿងចៀមដែលបាត់ ប្រាក់ដែលបាត់ និងរឿងកូនពៅវង្វេង ក្នុងគោលបំណងដើម្បីបង្ហាញពីភាពផ្ទុយគ្នារវាងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះចំពោះអ្នកមានបាប និងអ្នកយកពន្ធ និងការរើសអើង ស្អប់ខ្ពើមរបស់ពួកផារីស៊ីទៅចំពោះអ្នកយកពន្ធ និងអ្នកមានបាប។

1.   សំណើរសុំដែលមិនគប្បីរបស់កូនពៅវង្វេង (v១១-១២)

យើងមើលឃើញថា បុរសម្នាក់នេះ គាត់មានកូនប្រុសដល់ទៅ២នាក់ ហើយ២នាក់នឹងគឺមានម្នាក់ជាបង និងម្នាក់ទៀតជាប្អូន។ បើយើងនិយាយពីបងនឹងប្អូន ទាក់ទងនឹងការចែកទ្រព្យសម្បត្តិ នោះយើងឃើញថានៅក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែល តាមច្បាប់កូនប្រុសច្បងត្រូវទទួលមរដក២ភាគ៣ក្នុងចំណោមមរដកទាំងអស់ ចំណែកឯកូនពៅវិញត្រូវទទួលមួយភាគបីនៃចំណែកមរដកដែលតិចជាងកូនច្បង(ចោទិយកថា២១:១៧) ហើយការទទួលចំណែកមរដកនេះគឺបន្ទាប់ពីពេលដែលឪពុកលាចាកលោកទៅ មិនមែនពេល

ឪពុកកំពុងរស់យ៉ាងស្រណុកសុខស្រួលនោះទេ។ ទាល់តែឱពុកស្លាប់បាត់ហើយ ទើបចំណែកមរកដនោះត្រូវបានចែកឲ្យតាមចំណែករៀងខ្លួន ប៉ុន្តែនៅក្នុងខ១២កូនពៅបាននិយាយផ្តល់សំណើរស្នើរសុំដល់ឪពុកសុំឲ្យចែកចំណែកមរដកដល់ខ្លួន ទាំងឪពុករបស់ខ្លួនមិនទាន់ស្លាប់ គឺកំពុងនៅនិយាយឆ្លងឆ្លើយជាមួយគាត់នៅឡើយ។ នៅត្រង់កន្លែងនេះរឿងដែលនឹកស្មានមិនដល់ រឿងដែលមិនធម្មតាគឺថាកូនពៅជាអ្នក

ផ្តើមគំនិតក្នុងការសុំចែកមរដក ទាំងឪពុកមិនទាន់ស្លាប់ផង។ យើងឃើញការដែលកូនពៅធ្វើនេះ គឺជា

ទង្វើមួយដែលបង្ហាញពីភាពមិនមានក្រមសីលធម៌ ក្រអឺតក្រទម មិនគោរពកោតខ្លាច ឲ្យតម្លៃដល់ឪពុករបស់ខ្លួនដែលជាអ្នកចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សា និងជាមេគ្រួសារទាល់តែសោះ។

បើយើងក្រឡេកមើលពីសំណើរស្នើសុំរបស់កូនពៅទៅកាន់ឪពុក​ វាជាការស្នើសុំមួយដែលរន្ធត់ នៅពេលដែលកូនពៅសុំឪពុកចែកមរដកដល់គាត់ ទាំងគាត់កំពុងតែរស់នៅឡើយ ហើយយើងឃើញការស្នើសុំនេះជាការស្នើសុំដែលរកតែប្រយោជន៏ផ្ទាល់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ បើយើងកត់សម្គាល់ទៅលើពាក្យដែលកូនពៅបាននិយាយទៅកាន់ឪពុក «សូមប្រគល់ដល់ខ្ញុំ ដែលអង់គ្លេសថា Give me» ដែលការផ្តោតរបស់គាត់គឺថា ខ្ញុំ

អ្វីដែលកូនពៅនិយាយគឹគាត់មិនខ្វាយខ្វល់អំពីអ្នកណាទាំងអស់ ជាពិសេសគឺឪពុករបស់គាត់ផ្ទាល់តែម្តង គឺគាត់ខ្វាយខ្វល់តែអំពីខ្លួនឯង គាត់ចង់មានភាពសប្បាយរីករាយដោយខ្លួនឯង មិនចង់នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ឪពុក មិនចង់ឲ្យឪពុកគ្រប់គ្រងជីវិតរបស់គាត់ គាត់ចង់មានសេរីភាពដើរហើរដោយខ្លួនឯង ដូច្នេះហើយបានជាគាត់សុំឪពុកប្រគល់ទ្រព្យសម្បត្តិឲ្យគាត់ ដោយមិនចង់រងចាំរហូតដល់ឪពុករបស់គាត់ស្លាប់នោះទេ។ ងាកមកមើលឪពុកវិញ យើងមើលឃើញថាហេតុតែសេចក្តីស្រឡាញ់ មេត្តាករុណារបស់ឪពុកចំពោះកូន នោះគាត់ក៏ព្រមចែកមរដកតាមសំណើរ។ ឪពុកមានសិទ្ធអាចបដិសេធមិនព្រមចែកទ្រព្យសម្បត្តិដល់កូន ពីព្រោះគាត់ជាមេគ្រួសារ ជាឪពុកហើយជាអ្នកខិតខំស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្តិ ប៉ុន្តែគាត់មិន

បានបដិសេធ គាត់បានចែកទ្រព្យដល់កូន។

2.   លទ្ធផលនៃការចាកចេញពីឪពុករបស់កូនពៅវង្វេង (v១៣-១៦)

បើយើងមើលទៅក្នុងខ១៣បានប្រាប់ថា ក្រោយពេលបន្តិចដែលឪពុកចែកទ្រព្យដល់កូនពៅ នោះ

គាត់កើបប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់ចេញទៅឯស្រុកឆ្ងាយភ្លាមៗតែម្តង ទាន់នៅក្តៅៗ ដោយមិនរងចាំរហូតដល់ស្អែកទេ គាត់ចេញទៅឆ្ងាយតាមតែអាចធ្វើបាន ។ នៅពេលដែលកូនពៅចាកចេញពីផ្ទះ ពីឪពុកទៅ យើងអាចដឹងយ៉ាងច្បាស់ពីហេតុផលរបស់គាត់ ពីព្រោះគាត់បានប្រមូលយកទ្រព្យរបស់គាត់ដែលឪពុកចែកឲ្យយកទៅជាមួយគាត់ទាំងអស់ ដោយមិនឲ្យនៅសល់សូម្បីតែមួយកាក់មួយសេន គឺគ្មានបន្សល់ទុករបស់អ្វីសម្រាប់ពេលត្រឡប់មិនវិញសោះ។ នៅពេលកូនពីចាកចេញពីផ្ទះ នោះគាត់ក៏បានចាកចេញពីព្រំដែនសីលធម៌របស់គាត់ផងដែរ គាត់ចង់ឲ្យខ្លួនគាត់រស់នៅដោយមានសេរីភាព គ្មានអ្នកគ្រប់គ្រង់ គ្មានអាណាព្យាបាល  និងចង់ចាយវាយចំណែកដែលទទួលបានពីទ្រព្យគ្រួសារគាត់តាមទំនើង តាមអំពើចិត្តរបស់គាត់ ដោយមិនខ្វល់ មិនទាស់ក្បាលអ្នកណា គាត់ចង់ទិញអ្វីតាមតែចិត្តគាត់ គាត់មានការសប្បាយរីករាយនឹងជីវិត គាត់ចំណាយលុយក្នុងភាពសប្បាយរីករាយជាមួយមិត្តភក្តិរបស់គាត់។ គាត់បានយកទ្រព្យរបស់ឪពុក មកចាយវាយខ្ជះខ្ជាយ រស់នៅជាជីវិតដ៏អាក្រក់ដោយការបង្ហិនទ្រព្យដែលមានដោយការល្បែងដ៏ហួសខ្នាត គាត់បានប្រើជីវិតរបស់គាត់ទៅក្នុងអំពើបាប និងការអាក្រក់ៗ។ កូនពៅមានពេលល្អ មានពេលសប្បាយរីករាយ មានអំណរក្នុងការប្រព្រឹត្ត និងជីវិតរស់នៅរបស់គាត់​ គឺជាសេចក្តីអំណរខាងអំពើបាប។

នៅក្នុងខ១៤ នៅពេលដែលកូនពៅបានចាយវាយនូវទ្រព្យដែលឪពុកបានចែកឲ្យអស់រលីងហើយ នោះកាត់មិនត្រឹមតែអស់បាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិនោះទេ គាត់ថែមទាំងបាត់បង់នូវមិត្តភក្តិដែលបានជួយចាយលុយរបស់គាត់ថែមទៀតផង ដូចជាយើងធ្លាប់និយាយថា ពេលមានលុយមានមិត្ត ពេលអត់លុយអត់មិត្ត។ ស្រុកឆ្ងាយដែលគាត់បានទៅ ធ្លាប់តែជាស្រុកដែលមានដោយការផឹកស៊ីសប្បាយ មានស្រី មានការច្រៀងចំរៀងយ៉ាងសប្បាយ បានត្រឡប់ជាស្រុកដែលមានការស្រែកយំ ស្រុកដែលមានការបារម្ភ និងទុក្ខព្រួយ ដោយសារស្រុកដែលកូនពៅបានទៅកើតមានអំណត់ជាខ្លាំង ចំពេលដែលស្រុកកើតមានអំណត់អត់ឃ្លាន នោះកូនពៅក៏ធ្លាក់ខ្លួនទ័លក្រ អត់មានលុយ ទ្រព្យទៅទៀត។ ការកើតមានអំណត់អត់អាហារអាចនាំឲ្យកូនពៅជួបស្ថានភាពដ៏លំបាកមួយ យើងអាចនិយាយថា​ប្រហែលតម្លៃអាហារឡើងថ្លៃ ហើយមនុស្សមិនអាចចែកចំណីអាហារដល់គ្នាបានទេ។ ដូច្នេះហើយនាំឲ្យកូនពៅសម្រេចចិត្តទៅបំរើអ្នកស្រុកម្នាក់ ហើយគេក៏បានប្រើគាត់ឲ្យទៅឯវាលដើម្បីឃ្វាលហ្វូងជ្រូក(ខ១៥)។

2.1 ការចាកចេញពីឪពុកនាំឲ្យកូនពៅមានសេចក្តីខ្មាស

យើងឃើញថា ការចាកចេញពីឪពុកបានធ្វើឲ្យកូនពៅមានសេចក្តីខ្មាស ដោយសារតែកូនពៅដែលជា

សាសន៏យូដា នឹងវាបានទៅឃ្វាលហ្វូងជ្រូក ការឃ្វាលហ្វូងជ្រូកគឺជាការងារដែលថោកទាប ហើយគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមបំផុតសម្រាប់សាសន៏យូដា ពីព្រោះថាសត្វជ្រូកជាសត្វដែលមិនស្អាតមួយក្នុងចំណោមសត្វជាច្រើនទៀតដែលមានចែងនៅក្នុងក្រិត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ (លេវីវិន័យ១១:៧) ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណាគាត់សុខចិត្តទទួលយកការងារក្នុងការឃ្វាលហ្វូងជ្រូក។​ នៅ១យ៉ូហាន២:២៨ បានប្រាប់ថាយើងនឹងមានចិត្តក្លាហាន និងមិនមានសេចក្តីខ្មាសចំពោះព្រះ នៅពេលដែលទ្រង់យាងមកវិញនោះឡើយ  បើយើងនៅជាប់ជាមួយនឹងព្រះ មិនដាច់ចេញពីទ្រង់ មិនឈប់ជឿលើទ្រង់នោះ។

2.2 ការចាកចេញរបស់កូនពៅនាំឲ្យគាត់ជួបការឈឺចាប់ និងក្រៀមក្រំ

សម្រាប់កូនពៅមកទល់នឹងពេលនេះ គឺគាត់គ្មានផ្ទះសំបែង គ្មានអ្នកណាជួយ និងគ្មានសេចក្តីសង្ឃឹម គ្មាននរណាម្នាក់យកចិត្តទុកដាក់នឹងគាត់ទាល់តែសោះ។ គាត់មានការស្រេកឃ្លានខ្លាំងមែនទែន ហើយចង់ចំអែតពោះដោយបាយជ្រូកណាស់ ប្រសិនបើមាន តែគេមិនឲ្យគាត់បរិភោគទេ។ កូនពៅមានសេចក្តីឈឺចាប់ពីព្រោះតែការដែលគាត់បានសម្រេចចិត្តចាកចេញពីឪពុក។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះគាត់ក៏មានភាពសោកសៅផងដែរ គ្មានអ្នកណាម្នាក់បារម្ភពីគាត់ ថាតើគាត់រស់ឬស្លាប់ក្តី​ គាត់មានអារម្មណ៏កណ្តោច

កណ្តែងកំព្រាឯកកា ហើយថែមទាំងឃ្លានទៀតផង។

ដូចគ្នាដែរអំពើបាបបានធ្វើឲ្យមនុស្សត្រូវឃ្លាតឆ្ងាយ ដាច់ចេញពីព្រះ ហើយបានបាំងព្រះភក្ត្ររបស់ព្រះមិនឲ្យមនុស្សឃើញ (អេសាយ៥៩:២) អំពើបាបនាំឲ្យមនុស្សមានការទុក្ខព្រួយ ភាពអាម៉ាស់ ការឈឺចាប់ ភាពក្រៀមក្រំ និងបញ្ហាជាច្រើនទៀត។

3.   ការត្រឡប់ដោយការបន្ទាបខ្លួនរបស់កូនពៅវង្វេង (v១៧-២០a)

3.1 ការភ្ញាក់ដឹងខ្លួនរបស់កូនពៅ (v១៧)

បន្ទាប់ពីកូនពៅបានជួបទុក្ខលំបាកជាច្រើនក្រោយពីបានចាកចេញពីឪពុក នោះវាបានភ្ញាក់ដឹងខ្លួន។ នៅពេលដែលគេចេញទៅស្រុកឆ្ងាយ នោះគឺជាពេលវេលាដែលអាក្រក់មួយ ដោយមិនបានគិតឲ្យបានច្បាស់លាស់មុននឹងធ្វើអ្វីមួយ។ កូនពៅបានគិត បានចងចាំពីភាពសុខស្រួលដែលមាននៅក្នុងផ្ទះជាមួយឪពុករបស់ខ្លួន គាត់បានគិតថា ទោះបីជាអ្នកបំរើរបស់ឪពុកគាត់ ក៏មានអាហារបរិភោគគ្រប់គ្នា ដែលប្រសើរជាគាត់ពេលឥឡូវនេះដែលគាត់ស្រេកឃ្លានចង់ដាច់ពោះទៅហើយនោះដែរ។

3.2 ការតាំងចិត្តរបស់កូនពៅ និងការត្រឡប់មកផ្ទះវិញរបស់កូនពៅ  (v១៨-២០a)

បន្ទាប់ពីបានភ្ញាក់ដឹងខ្លួនហើយកូនពៅក៏បានតាំងចិត្តថានឹងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ពីព្រោះតែគាត់មានការ

នឿយហត់និងជីវិតដែលរស់នៅស្រុកឆ្ងាយ ជីវិតដែលរស់នៅដាច់ចេញពីឪពុក។ គាត់ខានបានមានការទំនាក់ទំនងជាមួយឪពុកអស់រយ:ពេលជាយូរមកហើយ គាត់ចង់ទៅកន្លែងណាដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ កន្លែងមានចំណីអាហារបរិភោគគ្រប់គ្រាន់ និងកន្លែងដែលយកចិត្តទុកដាក់ដល់គាត់ ដូច្នេះបានជាគាត់ចង់ត្រឡប់ទៅផ្ទះដើម្បីជួបនឹងឪពុកវិញ។ គាត់បានគិតថាគាត់នឹងនិយាយទៅកាន់ឪពុករបស់គាត់ពីអ្វីដែលគាត់បានធ្វើ គាត់បានទទួលស្គាល់ថាអំពើបាបដែលគាត់បានធ្វើចំពោះឪពុក ក៏ជាអំពើបាបដែល

ប្រឆាំងនឹងព្រះផងដែរ ។យើងអាចមើលឃើញអំពីការផ្លាស់ប្តូររបស់កូនពៅនៅអ្វីដែលគាត់បាននិយាយជាមួយឪពុក កាលពីមុននៅពេលដែលគាត់ចាកចេញពីផ្ទះនោះគាត់និយាយថា «សូមប្រគល់ដល់ខ្ញុំ (v១២)» ប៉ុន្តែនៅពេលគាត់ប្រឡប់មកផ្ទះវិញគាត់និយាយថា​ «សូមទទួលខ្ញុំ(v១៩)» យើងឃើញថាពីមុនកូនពៅមិនចង់នៅក្រោមអំណាច ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់់ឪពុកនោះទេ ប៉ុន្តែឥឡូវគាត់បានសូមដល់ឪពុកទទួលគាត់ដូចជាជើងឈ្នួលវិញ នេះជាអ្វីដែលគាត់ចង់ទៅផ្ទះគឺមិនមែនទៅធ្វើជាកូនទេ ប៉ុន្តែទៅធ្វើជាជើងឈ្នួលរបស់ឪពុកវិញ។ យើងបានឃើញថាកូនពៅបានសារភាពនៅកំហុសរបស់គាត់ សោកស្តាយចំពោះអំពើបាបដែលគាត់បានធ្វើ ហើយបានត្រឡប់ទៅរកឪពុកវិញ។

បន្ទាប់ពីបានគិតថានឹងធ្វើអ្វី ហើយនឹងនិយាយអ្វីនៅពេលទៅដល់ផ្ទះ​ហើយ​ នោះកូនពៅក៏បានក្រោកឡើងដើរតំរង់ក្បាលទៅផ្ទះ ប៉ុន្តែការការឡប់ទៅផ្ទះនេះគាត់មិនដឹងថាយ៉ាងម៉េចយ៉ាងណាទេ គាត់មិនដឹងថានឹងមានអ្វីកើតឡើងនៅពេលដែលគាត់ទៅដល់ផ្ទះ។ គាត់ប្រហែលជាអាចត្រូវឪពុកបដិសេធ គាត់អាចត្រូវ

អាម៉ាសមុខ ឬក៏អាចឈានដល់ការសម្លាប់ចោលក៏ថាបាន ប៉ុន្តែទាំងបីជាទទួលលទ្ធផលយ៉ាងណាក៏ដោយក៏គាត់មិនខ្វល់អ្វីដែរ ពីព្រោះថាគាត់មានការនឿយហត់ដែលរស់នៅស្រុកឆ្ងាយពីផ្ទះ ហើយចង់ទៅផ្ទះវិញ។

ព្រះបានចាត់បញ្ចូនព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ដើម្បីបង្ហាញយើងនូវអំពើបាប​ថាមនុស្សមានបាប ហើយពីសេចក្តីជំនុំជំរះ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៌វិញ (យ៉ូហាន១៦:៧-១១)

4.   ការជួបជុំគ្នាដ៏សប្បាយរីករាយរបស់កូនពៅវង្វេង (v២០b-២៤)

មានការ៣យ៉ាងដែលកូនពីបានរកឃើញនៅពេលដែលគាត់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។

4.1 កូនពៅបានឃើញការទទួលស្វាគមន៏ (v២០b-២១)

ដូចដែលយើងបានដឹងហើយថា​កូនពៅបានដើរតំរង់ទៅផ្ទះ ដោយមិនដឹងថានឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើង

ចំពោះគាត់ផង គាត់មិនដឹងថាពេលទៅដល់ផ្ទះ គាត់បានឃើញការអ្វីនោះទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលគាត់បានឃើញនោះគឺជារឿងដែលមិនគួរឲ្យជឿទាល់សោះសម្រាប់រូបគាត់ គឺគាត់បានឃើញឪពុករបស់គាត់កំពុងរងចាំកូនរបស់គាត់ប្រឡប់មកវិញ។ បើយើងមើលពីឪពុកវិញ យើងឃើញថាឪពុកនៅតែស្រឡាញ់ដល់កូនទោះបីជាកូនបានធ្វើខុសចំពោះគាត់យ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់តែងតែទន្ទឹងមើលផ្លូវកូនត្រឡប់មកវិញ លុះនៅពេលដែលគាត់ឃើញកូនប្រឡប់មកវិញពីចំងាយ គាត់អាចឃើញអំពីស្ថានភាពកូនរបស់គាត់ប្រហែលជាមានរូបរាងអាក្រក់ សក់កន្រីងកន្រើង អាវមិនអាវខោមិនខោ  នោះឪពុកមិនចាំយូរ មិនចាំឲ្យកូនដើរមកដល់នោះទេ គាត់បានរត់ទៅរកកូនដោយចិត្តអាណិតមេត្តា ព្រមទាំងឱបថើបកូនផង ហើយកូនក៏បានសារ

ភាពនៅទោសកំហុសដែលបានប្រព្រឹត្តខុសគឺបានធ្វើបាបនិងព្រះ ហើយនឹងឪពុក គាត់មិនសមឲ្យគេហៅជាកូនទៀតទេ ពីព្រោះអ្វីដែលគាត់បានធ្វើ គាត់ដឹងថាវាជាកំហុស ជាអំពើបាបដែលទាស់នឹងបំណងព្រះហឫទ័យព្រះ និងការប្រព្រឹត្តដែលខុសនឹងឪពុក។ យើងមើលឃើញថានៅទីនេះកូនពៅបានឃើញឪពុក

ផ្តល់ដល់គាត់នូវក្តីស្រឡាញ់ សេចក្តីអាណិតអាសូរនិងមេត្តាករុណា ដែលបានទទួលគាត់ ហើយស្រឡាញ់គាត់ ទាំងកូនពៅមិនទាន់បាននិយាយឃ្លាចុងក្រោយដែលថាសុំឪពុកធ្វើជាជើងឈ្នួលផង។

បើយើងពិចារណាពាក្យថា «រត់» ហេតុអ្វីបានជាឪពុករត់ទៅរកកូន? ពីព្រោះតែឪពុកស្រឡាញ់កូន មានអំណរនៅពេលដែលកូនត្រឡប់មកវិញ។ ចុះហេតុបានជាឪពុកថើប? ពីព្រោះវាសញ្ញាដែលបង្ហាញពីការលើកលែងទោស ពីការទទួលកូនត្រឡប់មកវិញរបស់ឪពុក នៅពេលដែលកូនពៅបានធ្វើខុសហើយ វិលប្រឡប់មករកឪពុកវិញ។ នៅក្នុងគម្ពី១យ៉ូហាន១:៩ បានប្រាប់ថា​បើយើងលន់តួបាប នោះព្រះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់ ហើយសុចរិត ប្រយោជន៏នឹងអត់ទោសបានឲ្យយើង ហើយនឹងសំអាតយើងពីគ្រប់អំពើទុច្ចរិតទាំងអស់ផង។ ដែលមានន័យថា ព្រះទ្រង់នឹងឆ្លើយតបចំពោះអ្នកដែលលន់តួបាប តាមព្រះគុណនៃទ្រង់ ទ្រង់នឹងអត់ទោសបាបដល់អ្នកដែលលន់តួ​ ដែលនាំឲ្យមានទំនាក់ទំនងឡើងវិញជាមួយព្រះឡើងវិញ ដែលត្រូវបានកាត់ផ្តាច់ដោយអំពើបាប។

4.2 គាត់បានរកឃើញការស្តារឡើងវិញ (v២២)

ពេលកូនពៅត្រឡប់មកវិញ មានរបស់៣យ៉ាងដែលឪពុកឲ្យបាវបំរើយកមកបំពាក់ដល់កូនគឺ

ទី១គឺអាវល្អបំផុត : កូនពៅគាត់បាននិយាយថា គាត់បានធ្វើបាបនឹងឪពុក គាត់មិនសមធ្វើជាកូនទៀតទេ ប៉ុន្តែឪពុកបានឲ្យបាវបំរើយកអាវល្អបំផុតមកបំពាក់ឲ្យ ដែលបង្ហាញពីភាពស្អាតសមរម្យ ពីភាពបរិសុទ្ធ ហើយអាវល្អបំផុតនេះនឹងអាចគ្របបាំងភាពអាក្រក់ ភាពកខ្វក់ទាំងអស់ដែលកូនពៅបានធ្វើ។

នៅពេលដែលមនុស្សមានបាបត្រឡប់មករកព្រះ នោះគេនឹងទទួលបានអាវមកពីព្រះវបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលជាអាចគ្រប់បាំងគ្រប់ទាំងអំពើបាប ជាអាវនៃសេចក្តីសង្គ្រោះ និងសេចក្តីសុចរិត (អេសាយ៦១:១០)  ហើយសេចក្តីសុចរិតដែលមនុស្សមានបាបទទួលបានមិនមែនជា សេចក្តីសុចរិតដោយការធ្វើអំពើល្អរបស់មនុស្សនោះទេ ប៉ុន្តែគឺជាសេចក្តីសុចរិតនៃអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលដាក់ទៅលើពួកគេ នាំឲ្យបានរាប់ជាសុចរិតដោយសារសេចក្តីជំនឿជឿដល់ទ្រង់ (ភីលីព៣:៩)។ នៅពេលដែលយើងពាក់អាវនៃសេចក្តីសុចរិតនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ការឈឺចាប់ រឿងអាក្រក់អាក្រីទាំងប៉ុន្មានដែលមានក្នុងជីវិតរបស់យើងពីអតិកាលនឹងត្រូវបានសំអាតចេញពីយើង ហើយនៅពេលព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញជាលើទី២ នោះកូនចៀមនៃព្រះនឹងពាក់អាវសវែង ដែលបានបោកហើយធ្វើឲ្យសក្នុងឈាមរបស់ព្រះយេស៊ូវ (វិវរណ:៧:៩-១៤)។

ទី២គឺចិញ្ចៀន: ដែលចិញ្ចៀនតំណាងឲ្យ ឯកសិទ្ធ និងអំណាច។ វាជាឯកសិទ្ធ និងអំណាចដ៏អស្ចារ្យដែលឪពុកបានផ្តល់ដល់កូន ដែលកូនពៅជាកម្មសិទ្ធរបស់ឪពុក ។ ដូចគ្នាដែរនៅពេលដែលមនុស្សមានបាប សារភាពនៅអំពើបាបរបស់គេ ហើយមករកព្រះវិញនោះ គេនឹងទទួលបានឯកសិទ្ធយ៉ាងអស្ចារ្យដែលបានទទួលស្គាល់ថាជាកូនរបស់ព្រះ អ្នកដែលជឿដល់ទ្រង់នឹងប្រទានអំណាចឲ្យបានត្រឡប់ជាកូនព្រះយ៉ាងពិតប្រាកដ ១យ៉ូហាន៣:១-២;យ៉ូហាន១:១២)។

ទី៣គឺស្បែកជើង : របស់ទី៣ដែលកូនពៅទទួលបានពីឪពុកគឺស្បែកជើង ដែលបង្ហាញអំពីឋាន:របស់គាត់ ឪពុកបានប្រាក់អ្នកបំរើឲ្យយកស្បែកជើងមកបំពាក់ជើងកូនប្រុសរបស់គាត់។ ពួកទាសករ ឬអ្នកបំរើគឺដើរដោយជើងទទេ មិនមានស្បែកជើងពាក់ទេ ប៉ុន្តែកូនពៅមានស្បែកជើងដែលការនេះបង្ហាញថាគាត់មិនមែនជាបាវបំរើនោះទេ។  នៅពេលកូនពៅត្រឡប់ទៅផ្ទះ គាត់បានសុំឪពុកគ្រាន់តែធ្វើជាជើងឈ្នួលប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែឪពុកបានផ្តល់ឋាន:ដល់គាត់ថាជាកូនទៅវិញ ដោយបានយកស្បែកជើងមកបំពាក់។

4.3 គាត់បានរកឃើញសេចក្តីអំណរ (v២៣-២៤)

ឪពុកបានឲ្យគេយកកូនគោដែលបំប៉នមកសំឡាប់ ដែលកូនគោដ៏ធាត់នោះបានរក្សាទុកសម្រាប់មាន

កម្មវិធីពិសេស។ ការសំឡាប់កូនគោធាត់ ដើម្បីបរិភោគគឺជារបៀបមួយដែលឪពុកចែកចាយសេចក្តីអំណរ ការសប្បាយរីករាយជាមួយមនុស្សទាំងអស់គ្នា ដែលកូនពៅបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។

ការដែលកូនពៅបានចាកចេញពីឪពុក នោះកូនពៅបានរាប់ដូចជា បាត់បង់ និងស្លាប់ តែពេលដែលគាត់សម្រេចចិត្តត្រឡប់មករកឪពុកវិញ នោះគាត់បានរាប់ដូចជាបានរកឃើញមកវិញ និងរស់ឡើងវិញ។

ដូចគ្នាដែរនៅពេលដែលមនុស្សមានបាបងាកបែរវិលត្រឡប់រកព្រះវិញ នោះនឹងមានសេចក្តីអំណរនៅស្ថានសួគ៌ ពួកទេវតានឹងមានសេចក្តីអំណរ ដោយសារតែមនុស្សប្រែចិត្តមករកព្រះ (លូកា១៥:៧,១០)។

             VI.      សរុបសេចក្តី

សរុបសេចក្តីមកយើងឃើញថា កូនពៅបានចាកចេញពីឪពុកទៅរស់នៅស្រុកឆ្ងាយ ហើយបានបង្ហិន

បង្ហោចទ្រព្យសម្បត្តិដែលឪពុកបានចែកឲ្យ ក៏ជួបសេចក្តីលំបាកវេទនាក្នុងជីវិត ហើយភ្ញាក់ដឹងខ្លួនថាបានធ្វើខុសនឹងឪពុក ក៏បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញដោយការដឹងនូវកំហុស ហើយសុំទោសដល់ឪពុក។ ទោះដឹងថាកូនធ្វើខុសយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ឪពុក នោះគាត់បានទទួលកូនត្រឡប់មកវិញដោយអោបថើប ហើយបានយកអាវល្អបំផុត ចិញ្ចៀន នឹងស្បែកជើងមកបំពាក់ដល់កូន ព្រមទាំងកាប់គោធាត់មួយធ្វើពិធីជប់លៀងយ៉ាងសប្បាយរីករាយ ដោយសារតែកូនពៅដែលបានធ្វើខុសហើយ សម្រេចចិត្តត្រឡប់មករកឪពុកវិញ។

            VII.      ទេវសាស្ត្រ

ព្រះទ្រង់ជាតួនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដោយសារសេចក្តីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សទាំង

អស់ដោយមិនរើសមុខ បានជាទ្រង់ចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ឲ្យមកសង្គ្រោះដល់មនុស្សដែលមានបាប តាមរយ:ការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ហើយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ (យ៉ូហាន៣:១៦;១យ៉ូហាន៤:៨-១០)។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់យាងមកដើម្បីតាមរក នឹងជួយសង្គ្រោះមនុស្សដែលបាត់បង់ ទ្រង់មិនមែនយាងមកដើម្បីជំនុំជម្រះមនុស្សនោះទេ (លូកា១៩:១០)។

តាមរយ:រឿងនេះបង្ហាញអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះចំពោះមនុស្ស ទ្រង់ស្រឡាញ់ ហើយនឹងអត់ទោសដល់អ្នកដែលបានធ្វើបាប ហើយប្រែចិត្តមករកទ្រង់ ទ្រង់រកចាំមនុស្សមានបាបប្រែចិត្តដើរមករកទ្រង់។

                        VIII.            អនុវត្ត

តើអ្នកជាអ្នកដែលវង្វេងនៅស្រុកឆ្ងាយដែររឺទេ?  តើអ្នកធ្លាប់បានឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះដែររឺទេ? តើអ្នកត្រូវការត្រឡប់មកផ្ទះវិញដែររឺទេ?  បើសិនជាចង់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ វាមិនមានពេលណាដែលល្អប្រសើរជាងពេលដែលអ្នកចង់នោះទេ ពីព្រោះថាព្រះទ្រង់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ទ្រង់ស្រឡាញ់ដល់កូនរបស់ទ្រង់។ ប្រសិនជាយើងបានធ្វើអ្វីខុសជាមួយនឹងព្រះ ដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៏ថា យើងបានឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះ ចង់ត្រឡប់មករកព្រះវិញ តែមិនហ៊ាន នោះសូមចងចាំថា ព្រះវបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៏ទ្រង់កំពុងរងចាំយើងត្រឡប់មកវិញ ដូចជាឪពុកដែលរងចាំកូនពៅត្រឡប់មកវិញ  ទ្រង់នឹងអត់ទោស ឲ្យតែយើងទទួលស្គាល់នូវកំហុស  ទ្រង់នឹងសំអាតគ្រប់ទាំងកំហុស ហើយនឹងបំពាក់សេចក្តីសុចរិតរបស់ទ្រង់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់នោះទ្រង់មិនយកទោស ទ្រង់លុបទោសចេញ តែយើងត្រូវឈប់ប្រព្រឹត្តអំពើបាបទាស់ប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គទៀត។

 ·         ឯកសារយោង

1.       ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធសម្រាប់សិក្សាសញ្ញាចាស់ និងសញ្ញាថ្មី ភាសាខ្មែរ បោះពុម្ពដោយសម្ព័ន្ធព្រះគម្ពីរកម្ពុជា ឆ្នាំ២០០៣

2.       ព្រះគម្ពីរសំរាយខ្មែរបច្ចុប្បន្ន

3.       គន្លឹះអធិប្បាយព្រះគម្ពីរ